Claus Frimann (1746-1829) var ein av våre fremste diktarar på 1700-talet, og vert ofte kalla Vestlandets Petter Dass. Dei folkelege tekstane og visene hans var populære i samtida, og lever vidare i dag, til dømes "Ondt ofte lider den Fiskermand".
Claus Frimann var presteson frå Selje i Nordfjord. I studietida i København var han med i Det Norske Selskab som dyrka ordet, diktinga, songen og samværet. Han var ti år i Volda, før han i 1781 vart prest i Davik, der han vart verande livet ut. Heime i Nordfjord blomstra han som diktar. Skildringane hans av folket og deira slit og gjeremål viser ein embetsmann med innsyn og kontakt med det verdslege og jordnære. «Hvad jeg bedst kiender, kan jeg bedst synge om,» skriv han i den mest kjende boka si, Almuens Sanger (1790).
Boka fortel om Frimanns liv og dikting, og har ein fyldig del med notar og tekst til 30 viser og songar. Rikt illustrert med gamle og nye foto.
